Ze hadden heel andere reisplannen, de Limburgse Kyle (32) en Rayko (31). De verse geliefden – ze kenden elkaar pas een paar maanden – droomden van een grote reis naar de andere kant van de wereld. Al snel bleek een verre vliegreis er voorlopig niet in te zitten en dus gingen de jongens afgelopen zomer op zoek naar een alternatieve sabbatical. Drie weken na het besluit om tóch op reis te gaan, schaften de twee een Volkswagen T4 aan, zegden de huur van hun appartement op en kozen het ruime sop. Inmiddels zijn ze al ruim een half jaar dolgelukkig met hun nieuwe status als vanlifers. Als jonge homo’s in een huis op wielen was het soms ‘even zoeken’, maar inmiddels voelen ze zich helemaal thuis. Zowel in hun busje Skippy, als binnen de vanlife-community.
Whisky zonsondergangen en een oubollig Duits hotel
Ze pakken regelmatig een ‘whisky-zonsondergang’ vanaf een idyllisch strand of adembenemende bergtop, weten inmiddels als geen ander hoe je discreet buiten doucht én hebben zichzelf ook al eens een nacht buitengesloten: het vanlifen is inmiddels een tweede natuur voor deze vanlifeboys geworden. Al enige tijd bevinden de jongens zich op de Canarische eilanden, waar ze menig Instagramvolger jaloersmakende tropische plaatjes voorschotelen. Toch begon hun avontuur allemaal wat minder tropisch, in een oubollig Duits hotel.
‘Het was tijdens ons zomertripje naar het Zwarte Woud dat ons vanlife-plan echt handen en voeten kreeg. We wisten inmiddels dat onze gedroomde reis naar Oceanië écht niet door zou gaan en dat nog langer wachten niet zo veel zin had. Maar die sabbatical, die moest er komen. Steeds als we er in Duitsland op uit gingen, baalden we dat we aan het einde van de dag niet in de natuur konden blijven overnachten, maar terug moesten naar ons hotel. We wisten wel van het bestaan van mensen die voor langere tijd rondreizen in hun camper, maar het was nog niet echt als serieus alternatief in ons opgekomen. Toen we tijdens onze terugreis naar Nederland ineens overal campers en woonwagens zagen viel bij ons het kwartje: dit is wat we willen. Drie weken later waren we de trotse eigenaren van een kant-en-klare Volkswagen T4, die we Skippy noemden. Een ode aan ons ‘geskipte’ Australië-avontuur.’
Niet onnodig de confrontatie aangaan
Kyle en Rayko houden niet van half werk en dus besluiten ze all-in te gaan. ‘In oktober zegden we ons Utrechtse huisje op, lieten we onze vrienden en familie achter en namen we fulltime intrek in ons nieuwe huis op wielen. Twee jongens op zoek naar avontuur en de zon!’ De jongens reisden af naar Zuid-Europa, waar ze hoopten veilig en ongestoord aan hun nieuwe leven te kunnen wennen. ‘Rayko wilde in eerste instantie heel graag naar het Oostblok, maar dat zag ik minder zitten. Twee jongens in een bus waarop een grote ‘vanlifeboys’-sticker prijkt: dat voelde niet verstandig.’ Kyle is zich er erg van bewust dat zijn geaardheid nog niet overal geaccepteerd wordt. ‘Ik wil niet onnodig de confrontatie opzoeken. Onze ervaringen in Nederland, met toeristen uit landen waarin homo’s minder welkom zijn, maakt dat ik die landen liever uit de weg ga. En tijdens eerdere vakanties zijn we wel eens uitgejoeld toen we in zee aan het knuffelen waren. Misschien troffen we net de verkeerde mensen, maar het maakt dat wij deze beruchte onaccepting plekken liever uit de weg gaan.’
Net als echte mensen
Vooralsnog voelen de jongens zich tijdens hun Zuid-Europa-reis veilig en geaccepteerd. ‘De landen die we tot nu toe hebben doorkruist – België, Frankrijk, Portugal en Spanje – voelden voor ons veilig genoeg om onszelf te kunnen zijn. Vooral op de Canarische Eilanden hadden we het gevoel dat we helemaal geaccepteerd werden. We durfden elkaars hand vast te houden – iets dat we in het binnenland van Spanje en zelfs thuis in Nederland wel eens achterwege lieten – en mochten onszelf zijn. Goh, we lijken bijna echte mensen zo!’ Op deze eilanden voelen de twee zich het meest thuis. ‘We hebben het gevoel dat een eiland een plek is waar veel subculturen – surfers, hippies, vrijbuiters – samenkomen en er een gevoel van vrijheid heerst. Iedereen mag zich hier uiten, zonder bang te hoeven zijn voor nare reacties.’
Een community voor iedereen
Ook binnen de vanlife-community voelen de twee zich heel erg welkom. ‘In het begin was het nog een beetje aftasten hoor. Ik kan me herinneren dat we een keer op een plek aankwamen waar overwegend grote, witte campers stonden en de gemiddelde leeftijd boven de zeventig lag. Dan ben je als jong, gay stel een vreemde eend in de bijt en moet je even zoeken naar hoe je je moet gedragen. Vrijwel meteen kwamen de buren een stuk zelfgebakken appelcake brengen en een praatje maken. Ze probeerden ons in het Frans, een taal die wij helaas niet spreken, duidelijk te maken hoe leuk ze het vonden om te zien dat we als homostel rondreisden. Ze hadden aan de hand van ons logo onze Instagrampagina gevonden en al helemaal uitgepluisd hoe de zaken ervoor stonden, haha.’ Niet alleen de oudere generatie, maar ook de nieuwe generatie camperaars ontving de twee met open armen. Ze sloten zich al vrij snel na vertrek aan bij een Nederlandse vanlife-karavaan. ‘Wat natuurlijk ook meespeelt en scheelt is dat we een lange tijd samen met andere Nederlanders hebben gereisd. Wetende dat je niet alleen bent, maar vrienden hebt om op terug te vallen maakt dat we ons nog veiliger voelden.’
Oplaaiend activisme
Toch is de wereld buiten de geborgenheid van de campergemeenschap niet altijd even verwelkomend. ‘You will go to hell for this’, ‘disgusting’ en ‘shitpussies’: slechts een greep uit de verwensingen die de jongens af en toe te horen krijgen. ‘We zijn heel actief op social media en krijgen regelmatig negatieve reacties op onze content. Dat raakt ons, maar maakt ons vooral activistisch. We delen ook die kant op onze Instagram omdat we willen laten weten dat zulke opmerkingen ons pijn doen. Gelukkig krijgen we heel erg veel support van vrienden, familie maar ook van volgers die we in het echt helemaal niet kennen. Het belangrijkste is dat we ons door onze directe omgeving geaccepteerd voelen. We hoeven echt niet van iedereen een stuk appelcake, maar een simpele groet maakt al dat we ons welkom voelen. We zijn sinds onze reis zelf ook fervent zwaaiers geworden. Iedereen op de parkeerplaats wordt door ons begroet.’ Een echte gay vanlife-community is er volgens Kyle en Rayko niet. ‘We hebben tot nu toe nog maar één gay-stel ontmoet dat ook in een bus woont; twee lieve meiden uit Duitsland. We volgen wel een aantal gay vanlifers die zich buiten Europa bevinden, dus we zijn zeker niet de enige. En er zijn natuurlijk ook een heleboel leuke gay singles die in een camper leven. Ja hoor, we zijn echt overal.’
Inmiddels hebben de boys Skippy ingeruild voor een groter exemplaar. Ze maakten van een Mercedes-Benz Sprinter uit 2015 een rijdende fysiotherapiepraktijk waar Rayko andere vaNLifers onder handen kan nemen. Overigens ook mét douche en wc, zodat Kyle – die bang is in het donker – niet meer naar buiten hoeft om te plassen. Hun avonturen volg je via: www.instagram.com/vanlifeboys!
Bron: vaNLife magazine
